Bebekliğinden bu yana “YARIŞ ATI DEĞİL” argümanlarıyla ebeveynlik yolunda ilerliyorduk. “Önemli olan mutlu bireydir efendimm , kendi duygularının tatmini ya da eller görsün inancıyla akademik başarıya karşıyız”diyerek yıllardır yineliyorduk ki bir anda nasıl olduysa kendimizi paçalarımızı sıyırmış YKS DALGA HAVUZUnun içinde çocuğumuzu kovalarken bulduk. Girdik artık bu dipsiz kuyuya ,biz ne yapıyoruz derken o şefkatli ve olaya hakim kişi elimizden tuttu sanki can kurtaran kulesinden koşarak. Evet bir çok rehberlikçinin söyledigi son bir yıl kendini kapatmazsan olmaz, günde 500 sorular 1000 sorular ebeveyn olarak bizleri coşturuyordu ama dönüp çocugumuza baktıgımızda ders çalışmayı reddeden bizden ciddi uzaklaşmaya dogru giden, mutsuzluk ve beraberinde gelen huzursuzlukla mücadele etmeye çalışan, bir ergene dönüşmüştü. İlk Mualla hocayla görüşme ve ardından mutlulugunu kaybetmeden sürecini ilerleten evlat. Gerçekçi ve ayakları yere basan çalışmalar ile sınava kadar sürekli çalışmasını sağladı. En önemlisi yapamadığı zaman yargılanmıyor, yargılanmadığı için yetiştiremediğini anlayamadığını söylemekten çekinmiyordu. Sevgili hocam sayenizde sonuca kilitlenmeden süreci sağlıkla yürüttük. Sonucu da çok sevdik💪 iyi ki yolumuz yolunuza düştü🙏